70y3

domingo, 17 de mayo de 2009

 

Cuántas veces he escuchado el sonido del viento, golpeando fuerte contra mis ventanas, zarandeando las persianas, haciéndome sentir pequeña y temblorosa, temiendo por la resistencia de todo a mi alrededor..., en qué momento rendirá cuentas y no querrá insistir más...
Como ya he abierto los ojos no tengo modo de no perseguir un diminuto reflejo que viene de la calle..., será la luz de la luna?, no..., tal vez de la farola más cercana, que juega al escondite entre mis cosas, que investiga sin ningún permiso toda la habitación...
Pero..., mis pensamientos no están aqui, andan perdidos entre una capa invisible de respiraciones y murmullos, segundos perdidos, idealismos absurdos, frases hechas, medios sentidos..., y mi boca, que no alcanza a reproducir a la misma velocidad que mueren mis neuronas, hace que me pierda en los significados y deje a medias mi discurso...

5 comentarios:

^lunatika que entiende^ dijo...

Echo de menos leerte más a menudo...

Un abrazo!

Nosu dijo...

yo también, como lunatika, pero tomate el tiempo que necesites! muy chulo el post de hoy

Any_Porter dijo...

A veces convendría que te dieses cuenta de que incluso sola contra la tormenta podrías resistir... Puede que todo a tu alrededor sea frágil... Pero tú no lo eres. No, no lo eres.

Piérdete en tus pensamientos, pierde esos segundos... A fin de cuentas, los significados en los que te pierdes, son aquellos que creas tú misma. Perderse, es a veces encontrarse (o eso dicen).

... Me has roto con la canción. Mmmmm, recuerdos...

"Están as nubes chorando
por un amor que morreu.
ESTÁN AS RÚAS MOLLADAS
de tanto como choveu.

Lela, Lela,
Leliña por quen eu morro.
Quero mirarme
nas meniñas dos teus ollos.
Non me deixes
i ten compaixón de mín.
SEN TI NON PODO
sen ti non podo VIVIR.

Dame alento cas túas palabras,
dame zeume do teu corazón,
DAME LUME CAS TÚAS MIRADAS,
dame vida co teu doce amor.

http://www.goear.com/listen/51ad15b/Lela-Dulce-Pontes-&-Carlos-Núñez

Unha das miñas cancións favoritas. Unha que pese á voz que teño, nunca podo evitar cantar. Un agasallo para ti... Por ser ti...

Volve encher de bicos o almacén, que non quero que che falten. Pero lembra que tes que deixar algo de espacio para outras cousas...

Vaughan dijo...

Los pensamientos..andan tantas veces perdidos..yo me pierdo tantas y tantas veces..
Besosss pa tí Nono!
Idem a lo anterior, muy bonito post y se echan de menos.. aunque yo que voy a decir con mis contradicciones al mio.. Cuidate

Nono dijo...

Hola Lunatika,
se agradecen tus palabras, sólo puedo decirte q intentaré no dejarlo demasiado abandonado :) Otro abrazo para ti!!!

Lena,
te digo lo mismo q a Lunatika, gracias, todo son momentos, será q la inspiración se deja ver cada vez menos, me tomaré mi tiempo, y me alegro q te gustara el post! ;) Besicos.

Any,
....ko...., q puedo decirte, sabes leerme muy bien, son meses de hacerlo, algo se tiene q notar no? :) aunq no, retiro lo dicho, sería quitarle valor a tus palabras.
Te he roto con la canción, esa canción me rompe a mi cada vez q la escucho...
Gracias por tu regalo, me ha gustado mucho y esta vez si q lo he entedido, sin ayuda!! :)
Tengo el almacén lleno de besos, pero todavía caben muchas cosas más, no te preocupes :)
Besiquiños para ti...

Vaughan!!,
será verdad lo q dice Any, a veces hay q perderse para encontrarse... gracias a ti tb por tus palabras y ya te dije, me gusta tu blog, esté/s o no lleno/a de contracicciones ;) Besicos pa ti!!